تصویرگاه صدو نود و دو

امشب یکی. باید جمعم کند

امشب یکی باید جمع و جورم کند

امشب که نه

شب های پیشین و پسین

همین شب ها که واژه ها 

زور شعر شاعر را یدک نمیکشند

همین شب ها که ماه مال تو بود 

و حالا مال من است 

ماه کال سالخورده

ماه بال درآورده سپید بال

که چند شب است رنگ 

پیک شرابی گرفته

رنگ خودباخته ی  به خون نشسته

رنگ خوبی ی به خون نشسته

رنگ زردآبی خونین شکل 

رنگ پر درآورده پرواز کرده

به فراری ابدی

حالا ماه چشم در آورده

به نگاه باردار من

و زمین را می نگرد

به رنجی یغما رفته 

در تصویری دراماتیک 

که سال هاست 

درد دوری از واقعیت می کشد

به سپیدی نور ماه تا

فاصله کهکشان ها ی

دگر

خدا را شکر.........

من خوبم، خدا را شکر. برای ما انسانها تنها یک اتفاق بد کافیست تا تمام خوبی های اطرافمان رنگ ببازند، برای او خط بکشیم و نشان که دیگر خبری نخواهد بود از کارهای خوب. دیری نمی پاید که یادمان آید او بی نیاز است از خوبی های ما پس با یک احتیط کاریِ خاصی حق را به خود می دهیم و اینکه خدایا معجزه ای نشانم ده به وسعت بودنت تا سر همی فرود آرم در راهت و درآیم در دینت و کجا بود این معجزه! پس با نومیدی عقبگردی جانانه به خانه ی اول و شروع قُرقُرها که از عجز است و زیاده خواهی که صفت بدیهی آدمیست. و این ناله ها تسکینی نباشد شخص را که سوهانیست به روح نزدیکان. پس همان بهتر که ذهن را تُهی داریم از بدی ها صبر ورزیم به هنگام مشکلات.